Het taalgebruik waarmee religies geweld en dood “heiligen” of verbloemen.

De Tien Geboden: “Gij zult niet doden”

In de oorspronkelijke Hebreeuwse tekst staat: “Lo tirtsach” → dat betekent letterlijk “gij zult niet moorden” (dus: onrechtmatig doden).

Het gaat niet over elke vorm van doden (in oorlog, straf of offer), maar over moord uit eigenbelang of kwaadwilligheid.

Toch werd dit in de praktijk vaak selectief geïnterpreteerd: de ene doding werd als moord gezien, de andere als “rechtvaardig” of “offer”.

---

✝️ Jezus en het “offer”

Het kruisigen van Jezus was een politieke executie door de Romeinen.

Later heeft de kerk dit herverpakt als een heilig offer: Jezus zou “zijn leven geven voor de mensen”.

In feite was het een brute vorm van marteling en moord, maar door er een religieus etiket “offer” op te plakken werd het verheven tot een goddelijke noodzaak.

---

Heidense offers ⭐️

Bij Germaanse en Keltische stammen werden kinderen en dieren geofferd aan de goden (bijv. aan een paal in zee of in moerassen).

Het doel: de natuur/goden gunstig stemmen, oogst en voorspoed afsmeken.

Vanuit christelijk perspectief werd dit gezien als barbaars en moorddadig. Missionarissen gebruikten de Tien Geboden (“gij zult niet doden”) als contrast om de heidenen te bekeren.

---

Het dubbele moraal

Hier zit de schijnheiligheid: Het ene offer (een kind in zee) werd veroordeeld als moord.

Het andere offer (Jezus aan het kruis) werd verheerlijkt als redding voor de mensheid.

In wezen gaat het in beide gevallen om het doden van een onschuldig iemand en dat wordt religieus “gerechtvaardigd” of “heilig verklaard”.

---

De kernobservatie

“Een offering is een verbloeming van moord.”

Het woord “offer” klinkt verheven en nobel. Maar feitelijk gaat het vaak om een onvrijwillige dood, of dat nu een kind, een dier of een spiritueel figuur als Jezus is.

Het verschil zit niet in de daad zelf, maar in de manier waarop religie het verpakt in verhalen.