Wanneer we naar de geschiedenis van de mensheid wereldwijd kijken, zien we dat het huwelijk geen natuurlijke leefwijze is. Het is een van de eerste culturele constructies waarmee de mens zichzelf ging vormen, in plaats van uitsluitend door de natuur gevormd te worden. Desondanks wordt het huwelijk in de meeste culturen gezien als de basis van de samenleving.

 

Huwelijken zoals we die tegenwoordig kennen, zijn niet altijd op deze manier ontstaan. Vandaag de dag is het een wettelijke ceremonie die partners officieel met elkaar verbindt. Maar hoe romantisch is trouwen ‘voor de wet’ eigenlijk? Laten we teruggaan naar de oertijd, toen de mens volledig verbonden was met de natuur en gedrag vaak afkeek van dieren. Uit de behoefte om een betekenisvolle verbinding met elkaar aan te gaan, ontstond een ritueel: handfasting. Dit was een persoonlijke ceremonie waarbij twee mensen letterlijk met elkaar verbonden werden, zonder tussenkomst van een priester, monnik of ambtenaar. Een HP(s) of Mentrix begeleidde deze plechtigheid. Dit gebruik – ook wel handbinding genoemd – was een intieme en symbolische manier van trouwen.

Handfasting is een eeuwenoude traditie die tot in de achttiende eeuw gebruikelijk was. De ceremonie werd bevestigd met een handdruk waarbij beide handen tegelijkertijd werden vastgehouden. In 1753 werd in Engeland een wet aangenomen die verplicht stelde dat huwelijken voltrokken moesten worden door een geestelijke. In Schotland volgde een soortgelijke wet in 1939. In Nederland en verschillende omringende landen was het lang geleden ook gangbaar om huwelijken aan te gaan door middel van handenbinding.

Destijds konden koppels elkaar trouw beloven voor verschillende termijnen: een jaar en een dag, gedurende één leven, of zelfs voor eeuwig. De belofte ‘voor altijd’ hield in dat je elkaar in elk nieuw leven opnieuw zou ontmoeten. Dit vroeg om een bewuste keuze en veel overweging van beide partijen. Een belofte van een jaar en een dag fungeerde vaak als een proefperiode. Bijvoorbeeld, als een vrouw zwanger werd, kon dit ritueel worden gebruikt om de man te binden en hem verantwoordelijkheid te laten nemen. Na deze periode had de vrouw de keuze of ze de verbintenis wilde voortzetten of niet. Ja, dames, in die tijd hadden wij het voor het zeggen!

Vandaag de dag wordt handfasting nog maar zelden toegepast, simpelweg omdat het gebruik nagenoeg vergeten is en wettelijk niet meer erkend wordt. Toch is het een traditie die nog steeds in ere wordt gehouden door mensen die oude (natuur)religies beoefenen. Het biedt koppels die niet op de traditionele manier willen trouwen een unieke kans om hun liefde op een romantische en symbolische wijze te bezegelen. Hoe bijzonder is het om volgens deze oude traditie letterlijk met elkaar verbonden te worden?

Overweeg jij om volgens deze eeuwenoude traditie in het huwelijk te treden? Informeer dan naar de mogelijkheden! De ceremonie kan volledig op maat worden vormgegeven, geheel afgestemd op jullie wensen. Maar bedenk goed: wil je je verbinden voor een jaar en een dag? Voor dit leven? Of misschien wel voor altijd?

 

Let op: deze plechtigheid kan alleen worden voltrokken door een HP(s) of Mentrix.