Waar komt het idee vandaan dat heksen op een bezem vliegen?

In vroeger tijden, wanneer de akkers braak lagen en klaar waren om ingezaaid te worden, voerden mensen tijdens volle maan rituelen uit met bezems. Ze sprongen over de akkers met de bezem om vruchtbaarheid te bevorderen en de grond te zuiveren en zegenen. Stel je voor: iemand zag dit gebeuren – misschien dronken, misschien niet – en vertelde het op een sensationele manier. Zo ontstond het verhaal dat men over de akkers vloog, en daarmee was de mythe geboren.

Hebben heksen echt een wrat op hun neus? Zijn ze echt lelijk en vies?

Natuurlijk niet! Dit beeld is een product van nare sprookjes en oude vooroordelen. Heksen – of *hexe/hexa – zijn gewone mensen, net als u. In vroegere tijden waren heksen vaak wijze vrouwen, vroedvrouwen of genezers die samenwerkten met de natuur en kruiden. Ze speelden een belangrijke rol in de gemeenschap en voerden rituelen uit, vergelijkbaar met hoe een priester, dominee of pastoor rituelen uitvoert. Zie je hen als heksen? Waarschijnlijk niet!

*Het Duitse woord "hexe" stamt overigens van het Latijnse getal zes, en "hexa" komt van het Oud-Griekse woord hex, dat 'zes' betekent.

Zijn mensen (heksen) die de oude religie volgen, aanbidders van de duivel?

Absoluut niet. Het idee van de duivel is een constructie van de (christelijke) kerk. Men leerde het volk bijvoorbeeld dat de gewassen die zij voor zichzelf verbouwden, een zegen van God waren. Daarentegen werd het "onkruid," dat spontaan groeide, toegeschreven aan de duivel. De natuur – en zeker het lichaam van de vrouw – werden als minderwaardig en verachtelijk beschouwd. Toch bleef de oude religie, met haar Goden, Godinnen en verbondenheid met de natuur, bij sommige mensen voortbestaan. Deze mensen werden vaak bestempeld als heksen, heidenen of zelfs duivelaanbidders. Wat ooit als goed en natuurlijk werd ervaren, werd nu afgeschilderd als iets slechts.

De kerk nam de mensen hun Goden en wijze vrouwen af en verving die met het idee van één God. Hierdoor raakten velen vervreemd van de oude religie en verloren ze het begrip voor de natuurlijke en spirituele achtergronden van hun bestaan. Tegenwoordig zijn we niet alleen ver verwijderd van de natuur, maar ook van die oude religieuze tradities. Wat we nu vaak weten, zijn de verhalen die via het christendom zijn doorgegeven – en die verhalen zijn vaak niets meer dan mythen en fabels.